شهریار- نازنینا ما به ناز تو جوانی داده ایم
آمـدي، جـانم به قـربانت ولي حالا چـــــرا ���.. بيوفـــــا حالا كه من افـــتادهام از پا چــرا
نوشــدارويي و بعد از مرگ سـهراب آمدي ���.. سنگدل، اين زودتر ميخواستي حالا چرا
عـمر ما را مهلت امـروز و فرداي تو نيست ���.. من كه يك امــــروز مـــهمان توام، فردا چرا
نازنينــــــا ما به ناز تو جــــــــواني دادهايم ���.. ديگر اكـــنون با جـــوانان ناز كن با ما چــرا
وه كه با اين عـــمرهاي كوته بياعــــــتبار ���.. اينهمه غافلشدن از چون مني شيدا چرا
شورفرهادم بهپرسش سربهزير افكندهبود ���.. اي لب شـــيرين جواب تلخ سر بالا چـــــرا
ايشبهجرانكهيكدمدرتوچشممننخفت ���.. اين قــــدر با بخت خواب آلود من، لا لا چرا
آسمان چونجمعمشتاقانپريشانميكند ���.. در شـــگفتم من نميپاشد ز هم دنيا چرا
درخــزان هجر گل اي بلـبل طبع حـــــــزين ���.. خاموشي شرط وفاداري بود، غـــــوغا چرا
شــــهريارا بيحبيب خود نميكري ســفر ���.. اين ســـــفر راه قيامت ميروي، تنها چــرا
سه شنبه 13 اردیبهشت 1390 - 10:58:58 AM